Afscheid van een kei van een vrijwilliger

Met de stoute schoenen aan liep Marijke Lusink (73 jaar) 15 jaar geleden Zozijn winkel ‘De Kassei’ in Lochem binnen met de vraag of ze daar vrijwilligerswerk kon doen. Haar baan was gestopt, ze kwam uit het winkelbestaan. Verder hield ze ook van naaiwerk. Toeval bestaat niet, alleen toen wel. Er was net een vrijwilliger gestopt en was dus van harte welkom om een keer mee te draaien.

De juiste plek vanaf de 1e dag

Vanaf dag één voelde ik me echt thuis bij het team en de cliënten van ‘De Kassei’. Het voelde vertrouwd en er was meteen met iedereen een klik. De beslissing om te blijven was snel gemaakt. Ik begon en eindigde op de dinsdag. Tussentijds was ik er een periode op de zaterdag. Dit wat voor mij geen probleem, omdat ik dit vanuit mijn werk ook gewend was. Het heeft mijn kijk op mensen met een beperking verruimd. Vroeger was je gehandicapt en stond je min of meer buiten de samenleving. Door deze ontmoeting ervaar ik dat contact en ontwikkeling zeker kan en vind ik mooi dat ze kunnen deelnemen aan de maatschappij. Dat maakt de locatie van ‘De Kassei’, midden in het centrum van Lochem, ook zo perfect. De cliënten zijn mijn vriendinnen geworden.

Wat zorgde ervoor dat je 15 jaar vrijwilligerswerk bleef doen?

Ik heb het als een verrijking van mijn leven ervaren. Eigenlijk had ik kleuterleidster willen worden. Ik vond het fijn dat ik nu jaren later mijn roeping nog kon doen door de cliënten te helpen en/of iets leren met hun werk. En daarmee iets te kunnen betekenen voor een ander. Mijn taken waren als een allrounder (al zeg ik het zelf). Daar kreeg ik ook veel ruimte en gelegenheid voor. Een nieuwe uitdaging ging ik niet uit de weg. Bij mijn afscheid hing er als cadeau een zelfgemaakte vlaggenlijn. Op ieder vlaggetje stond iets wat ik door de jaren heen allemaal gemaakt had. Het team, samen met de andere vrijwilligers, zijn een echte eenheid. Ik kon overal aan meedoen zoals een feestje of een uitje, zo heb ik ook een teken-/schildercursus bij het Zozijn atelier ‘Warempel’ in Zutphen gevolgd.

Afscheid

Na 15 jaar is de tijd rijp voor iets anders. Voor minder verplichtingen. Alhoewel vrij nemen altijd in overleg mogelijk was. Nadat ik mijn beslissing had verteld, had ik bij thuiskomst er eigenlijk alweer spijt ervan. Het afscheid was heftiger en emotioneler als ik verwacht had. Er was zo’n mooi afscheidsfeestje voor mij georganiseerd. Voor de winkel stonden de cliënten met een bloem in hun hand me op te wachten. Er was een taart met “bedankt Marijke” erop. Van alle cliënten kreeg ik een door henzelf gemaakt cadeau. De collega’s hadden de vlaggenlijn gemaakt. Eén cliënt gaf een optreden met het lied “geef de kinderen een wereld”. Dat raakte me diep. Maar het mooiste cadeau was toen de cliënt die weinig sociaal contact maakt, tegen me zei “Ik ga je missen”. Zo hartverwarmend allemaal! Zelf had ik voor alle cliënten een kiezel, waarop ik voor hen allemaal een persoonlijke zentangle tekening had gemaakt. Zoals ook ieder mens verschillend is en er mag zijn. Ik kijk op een enorm mooie tijd terug en kan het nu ook loslaten. Als ik er nu over praat, glimlach ik nog.