Column Janine Berger, gedrags-wetenschapper

Ans

Aan het eind van het gesprek kijkt de vader me doordringend aan. “Fijn, zoals jullie over haar praten en met haar omgaan.” ‘Haar’, dat is Ans, zijn dochter van in de vijftig. Lichte verwarring maakt zich van de coördinerend ondersteuner en mij meester. Eh… is dat bijzonder dan? Ans is in onze ogen een prachtige vrouw. De vader voegt eraan toe: “Soms is het best pittig om met deze mensen om te gaan.” Ik snap wat hij bedoelt, maar ik ervaar dat zelf niet zo. Ans heeft haar streken en haar bijzonderheden, dat is waar. Maar je hebt met haar ook zoveel leuke, grappige, positieve momenten.

Vader vertelt: “Toen zij nog peuter was ging ze uit huis. Dat was beter voor haar ontwikkeling zeiden ze, zo jong mogelijk. Dus ja, dan doe je dat. We wisten niet beter.” Na een korte stilte: “De eerste zes weken mochten we niet bij haar op bezoek.” Zo ging dat in die tijd. Het beeld van een peuter op een slaapzaal met dertig kinderen, ver van huis, laat me niet los.

De moeder kijkt even naar haar man: “Weet je nog dat ze naar het ziekenhuis moest? Na drie dagen belden ze: haal haar maar op, we kunnen er niks mee. Ze was al drie dagen aan het huilen. Ik kwam, pakte haar uit haar bedje en ze was stil.” Vader vult aan: “Toen ze twaalf was, hebben we haar maar weer naar huis gehaald.”

Ik heb dit soort verhalen vaker gehoord, van andere ouders. Toch doet het me elke keer weer wat. Omdat ik zelf kinderen heb en me wel eens heb proberen voor te stellen hoe dat is voor een ouder. Je geeft je kwetsbare kind uit handen. Aan ons de taak om dat vertrouwen waar te maken.